Praag - Nieuwe stad

Wijk Nieuwe Stad staat vandaag - woensdag 28 mei - op ons programma.
Op het station Dolni Pocernice hangt een aanplakbiljet, waarvan we alleen de data begrijpen.
Erg druk is het nooit op het perron, maar vandaag lopen er gelukkig een paar mensen rond.
Ik vraag of ze engels spreken en als dat het geval is, vraag ik wat er op het aanplakbiljet staat.
"Oh, er is een spoor afgesloten, we moeten aan de andere kant zijn" En het stel stapt zo over de rails naar de andere kant van het perron en wij er achteraan. Nee, daar hebben we geen foto van gemaakt, want erg veilig voelde ik me niet zo op de rails.

De treinen zijn van slag en rijden maar eens in het uur, maar ach, we hebben vakantie en geen haast.
Voor we Nieuwe Stad gaan verkennen, lopen we eerst naar stadhuis Oude Stad. Het is nog vroeg en we willen de toren op. 's Morgens zal er nog wel geen rij voor de liften staan en ons vermoeden klopt; we kunnen zo doorlopen.

De gotische spitsen van de Tynkerk zijn hèt herkenningsteken van Oude Stad

Op Plein Oude Stad brengen we deze vakantie heel wat uren door, lekker onder de parasol op een terras of op een bankje in de schaduw.

We beginnen de wandeling door Nieuwe Stad bij het Wenceslasplein en ineens ben ik weer 40 jaar terug in de tijd: op 21 augustus 1968 rolden Russische tanks de Tsjechoslowaakse hoofdstad Praag binnen. Troepen van het Warschaupact maakten een einde aan de zogeheten Praagse Lente, een periode van liberalisatie en van het ‘socialisme met een menselijk gezicht’ onder leiding van Alexander Dubcek.

Ik logeerde op dat tijdstip in Cardiff bij mijn Engelse vriendin; haar ouders waren gevlucht uit Tsjechoslowakije en het gezin luisterde de hele dag naar berichten uit Praag.
Nu loop ik dus zelf op dat plein, heel bijzonder.

Nationaal museum

Hotel Europa, een jugendstil-gebouw uit 1903-1906

Wijk Nieuwe Stad pakt mij niet zo: de interessante gebouwen liggen wat ver uit elkaar; het is warm; het verkeer erg druk en de trams maken veel lawaai. We rusten even uit in de Botanische tuinen

Langs de Moldau lopen we terug


We eten een hapje en lopen weer terug naar het station.
Vreemd, de trein richting Kolin vertrekt op een ander tijdstip. Och, denken we, dat zal wel te maken hebben met de werkzaamheden aan de rails en we stappen in.
Vreemd, we rijden niet dezelfde weg als de andere dagen; maar we denken weer: het zal wel door de werkzaamheden komen .........
Tot we bij heel andere stations stoppen en we toch maar eens informeren. De conducteur spreekt geen woord buiten de grens. Met veel moeite (hij spreekt 1 1/2 woord Duits) weet een jonge man ons duidelijk te maken dat we verkeerd zitten.
We stappen uit en op dat station vinden we iemand die vloeiend Engels spreekt.
Blijkt dat er 2 treinen naar Kolin rijden: eentje bovenlangs en eentje onderlangs. En die laatste trein moeten wij hebben, maar wij zaten in de andere..............

Ook van deze dag staan nog wat meer foto's in het fotoalbum.

Wordt vervolgd

Praag - Theresienstadt (of Terezín)

Terug op de camping zoeken we op de kaart waar Theresienstadt precies ligt en dat blijkt 60 km ten noorden van Praag te zijn.
We besluiten de volgende dag naar Theresienstadt te rijden. Voor meer informatie over deze stad en de rol in de 2e wereldoorlog kun je deze link aanklikken.
Theresienstadt (of Terezín) bestaat uit 2 gedeelten: het strafkamp en concentratiekamp in de 'kleine vesting' en een kilometer daar vandaan het ghetto in de 'grote vesting'.
Beiden hebben we bezocht.

De begraafplaats voor de 'kleine vesting'

De toegang tot de 'kleine vesting'

Barakken. Links bivakeerden honderen mensen in een kleine barak; rechts de strafbarakken. Aan beide korte zijden een wachttoren

Aan alle kanten 'stapelbedden' voor honderen mensen en dan de beschikking moeten hebben over maar 1 wc en een paar wastafels .......

Strafbarakken voor eenzame opsluiting

Executieplaats

De bekende nazi-slogan bij de ingang van de barakken

Doucheruimte

Een kleine barak

We bekijken in de 'kleine vesting' verschillende tentoonstellingen: foto's van het het kamp; administratie van de Duiters; handgemaakt speelgoed, muziekinstrumenten etc. etc.
In de 'grote vesting' bezoeken we het museum, waar videobeelden te zien en horen zijn van overlevenden. We horen over muziekuitvoeringen van gevangenen, zien boekwerkjes, lichtbeelden, teveel om op te noemen.

We lopen door naar de begraafplaats en die ligt verder weg dan we dachten. Ook hier veel kiezels op een snipper papier bij en op de graven

Het is warm en we zijn moe en vol indrukken. Als we het crematorium niet kunnen vinden, hebben we zoiets van: ''laat ook maar, we hebben genoeg gezien''
Het was een dag die we niet snel zullen vergeten.

Nog meer foto's zijn hier te vinden.

Praag - Joodse Wijk

In de Middeleeuwen waren er twee joodse gemeenschappen in Praags Oude Stad. In de loop van de tijd vormden deze twee gemeenschappen samen één joods getto.

In het begin van de 20e eeuw werd de in verval geraakte joodse wijk gesaneerd. De meeste huizen zijn met Jugendstil-motieven bewerkt, maar er zijn ook huizen met heel eenvoudige gevels met steeds terugkerende patronen, de kubistische stijl.
Dit zijn kubistische atlassen op een gevel

Als eerste bezoeken we de Spaanse synagoge, de oudste synagoge van Praag

De tweede synagoge, de Pinkassynagoge raakt ons diep; op de muren staan de namen van ruim 77.000 slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en doorlopend worden de namen opgenoemd.

Verder zijn er in deze synagoge tekeningen van kinderen uit Theresienstadt te zien.

Van 1478 tot 1787 mochten de Joden hun doden uitsluitend begraven op de Oude Joodse Begraafplaats. Hoewel er 12.000 grafstenen te zien zijn, wordt geschat dat er wel 100.000 doden begraven liggen. Door ruimtegebrek liggen de doden tot twaalf verdiepingen hoog boven elkaar begraven.
Sinds het einde van de 16e eeuw werden de joodse grafstenen versierd met tekens die duidden op de achtergrond, de naam of het beroep van de overledene.

Bidden bij het graf van rabbijn Low; dit is het meest bezochte graf van het kerkhof

Bezoekers leggen hier (maar ook bij de andere graven) kiezelstenen neer en doen een wens ten teken van hun respect

In de Oud-nieuw synagoge is elke man verplicht een keppel te dragen. Ruud z'n dikke haarbos is hier niet geschikt voor.........
Later horen we dat je in zo'n geval je keppel met speldjes vastzet.

Ook in deze prachtige Oud-nieuw synagoge mogen geen foto's worden gemaakt.

Meer foto's van ons bezoek aan de Joodse Wijk zijn hier te vinden.

De tentoonstelling van de tekeningen van kinderen uit Theresienstadt maken indruk op ons en we besluiten om de volgende dag Theresienstadt te bezoeken.