Praag - Nieuwe stad

Wijk Nieuwe Stad staat vandaag - woensdag 28 mei - op ons programma.
Op het station Dolni Pocernice hangt een aanplakbiljet, waarvan we alleen de data begrijpen.
Erg druk is het nooit op het perron, maar vandaag lopen er gelukkig een paar mensen rond.
Ik vraag of ze engels spreken en als dat het geval is, vraag ik wat er op het aanplakbiljet staat.
"Oh, er is een spoor afgesloten, we moeten aan de andere kant zijn" En het stel stapt zo over de rails naar de andere kant van het perron en wij er achteraan. Nee, daar hebben we geen foto van gemaakt, want erg veilig voelde ik me niet zo op de rails.

De treinen zijn van slag en rijden maar eens in het uur, maar ach, we hebben vakantie en geen haast.
Voor we Nieuwe Stad gaan verkennen, lopen we eerst naar stadhuis Oude Stad. Het is nog vroeg en we willen de toren op. 's Morgens zal er nog wel geen rij voor de liften staan en ons vermoeden klopt; we kunnen zo doorlopen.

De gotische spitsen van de Tynkerk zijn hèt herkenningsteken van Oude Stad

Op Plein Oude Stad brengen we deze vakantie heel wat uren door, lekker onder de parasol op een terras of op een bankje in de schaduw.

We beginnen de wandeling door Nieuwe Stad bij het Wenceslasplein en ineens ben ik weer 40 jaar terug in de tijd: op 21 augustus 1968 rolden Russische tanks de Tsjechoslowaakse hoofdstad Praag binnen. Troepen van het Warschaupact maakten een einde aan de zogeheten Praagse Lente, een periode van liberalisatie en van het ‘socialisme met een menselijk gezicht’ onder leiding van Alexander Dubcek.

Ik logeerde op dat tijdstip in Cardiff bij mijn Engelse vriendin; haar ouders waren gevlucht uit Tsjechoslowakije en het gezin luisterde de hele dag naar berichten uit Praag.
Nu loop ik dus zelf op dat plein, heel bijzonder.

Nationaal museum

Hotel Europa, een jugendstil-gebouw uit 1903-1906

Wijk Nieuwe Stad pakt mij niet zo: de interessante gebouwen liggen wat ver uit elkaar; het is warm; het verkeer erg druk en de trams maken veel lawaai. We rusten even uit in de Botanische tuinen

Langs de Moldau lopen we terug


We eten een hapje en lopen weer terug naar het station.
Vreemd, de trein richting Kolin vertrekt op een ander tijdstip. Och, denken we, dat zal wel te maken hebben met de werkzaamheden aan de rails en we stappen in.
Vreemd, we rijden niet dezelfde weg als de andere dagen; maar we denken weer: het zal wel door de werkzaamheden komen .........
Tot we bij heel andere stations stoppen en we toch maar eens informeren. De conducteur spreekt geen woord buiten de grens. Met veel moeite (hij spreekt 1 1/2 woord Duits) weet een jonge man ons duidelijk te maken dat we verkeerd zitten.
We stappen uit en op dat station vinden we iemand die vloeiend Engels spreekt.
Blijkt dat er 2 treinen naar Kolin rijden: eentje bovenlangs en eentje onderlangs. En die laatste trein moeten wij hebben, maar wij zaten in de andere..............

Ook van deze dag staan nog wat meer foto's in het fotoalbum.

Wordt vervolgd